Marie-Louise is teamleider van het team Regie en leidde daarvoor het team Jeugd, Onderwijs en Welzijn

‘De energie zit voor mij in de enorme omslag die we als organisatie aan het maken zijn en dat ik kan helpen om die omslag te maken. Ik geloof daar in,’ steekt Marie Louise de Groot van wal. ‘Ook al zijn er veel mensen die er niet in geloven. Met het team Regie zitten wij op een heel mooi plekje. Dat heeft te maken met het werk dat wij doen. Dat omvat heel veel. Als wij ons werk gewoon anders aanpakken, dan leveren wij automatisch die bijdrage,’ legt ze uit. 

Concernresultaat
Een onderdeel van het team Regie is Programmasturing, en dat is leidend. Marie Louise kan vanuit die sturing uitleggen dat zij het anders gaan doen. ‘Eén van de dingen die wij anders doen is dat we  het met elkaar doen voor het concernresultaat. Je doel is dat je levert wat het college vraagt. Voorheen zaten we in een organisatie waarin iedereen zijn eigen doelen nastreefde en waarin je moest zorgen dat die doelen uiteindelijk samen kwamen om hetgeen wat gevraagd werd te realiseren. Wij probeerden dat dan bij elkaar te harken.’ Dat is niet meer hoe team Regie opereert. ‘Nu zit er sturing op de samenhang en op de focus om dat te bereiken,’ vertelt Marie Louise opgetogen. 'Eefje een knuffel geven.' 

Achterliggende plan
Ze realiseert zich dat het allemaal makkelijker gezegd is dan gedaan. ‘Er is nog niet voldoende uitgelegd wat het achterliggende plan is. Van belang is dat we veel meer met elkaar bespreken hoe het een en ander bedoeld is en wat dat oplevert, zowel voor de organisatie als voor jezelf.’ Om een voorbeeld te geven omschrijft Marie Louise de nieuwe vorm van samenwerken. ‘Je zegt niet meer: jij bent van beleid, jij bent van advies, jij bent van inkomen en zorg. Het is nu zo dat je samen met collega’s vanuit allerlei plekken uit de organisatie een team vormt en werkt aan het resultaat dat je wilt bereiken.’ 

Bijdragen
Dat laatste vraagt van iedereen zijn eigen persoonlijke  inbreng. ‘Als je met elkaar scherp hebt waarvoor je werkt, dan voel je je daar ook verantwoordelijk voor,’ stelt Marie Louise onomwonden vast. ‘Als we het zo doen, dan hebben ze dit van mij nodig,’ zou de redenering moeten zijn. Marie Louise: ‘Je zou je daarbij telkens kunnen afvragen: wat kan ík hier aan bijdragen?’ De andere manier van werken is volgens Marie Louise leren kijken vanuit een ander perspectief. ‘Doordat je met verschillende mensen met verschillende kwaliteiten werkt, en samen ergens aan bouwt, kun je veel leren van elkaar.’  

Waar ben ik van?

Na een loodzwaar assessment inclusief een sollicitatie-speeddate is Johan Moolenaar sinds dit voorjaar teamleider van het team Projecten. Hij heeft zich bij aanvang van zijn functie bewust afgevraagd: waar ben ik van en wat kan ik betekenen voor het team? ‘Ik kijk en stuur en ben niet primair van de inhoud. Let wel op kwaliteit en of de dingen goed gaan in het proces,’ vat hij kort samen hoe hij in zijn rol staat.

Waarmaken

De projectleiders zijn volgens hem de mensen die ‘vooraan in de wind staan.’ ‘Zij hebben iets te realiseren en waar te maken. Ze moeten veel doen, zonder dat zij het mandaat hebben. Toch moeten zij zich vrij voelen om te onderhandelen, knopen door te hakken en verantwoordelijkheid te nemen. Juist als je verantwoordelijkheid geeft, dan geef je mensen ook kansen.’

Houding belangrijk

Ondertussen houdt hij zich nog steeds bezig met de vraag: ‘Wat bindt ons nou in ons vak van projectmanagement?’ Voor hem is de houding belangrijk, waarbij het gaat om ‘hoe stel ik mij op?’ ‘Het is een samenspel. Als projectleider leer je kijken vanuit de omgeving en ga je het gesprek aan binnen het speelveld waarin je opereert. De kunst is dan een positieve benadering van het welbekende glas dat half vol is en niet half leeg.’ De energie zit voor hem als teamleider in wat hij er allemaal voor terugkrijgt. ‘Daar word ik enthousiast van.’ De projectleiders in positie zien komen, verantwoordelijkheid zien nemen en hun rol pakken, daar gaat het volgens Johan om.

Kansen zien

Initiatief nemen zit de projectleiders in zijn team in het bloed. ‘Dat is niet zo moeilijk, maar de kansen zien en die te verzilveren, daar gaat het om.’ Hij heeft al veel moois voorbij zien komen. ‘Er gebeurt heel veel. Mensen zijn nog te bescheiden merk ik. Ze mogen wel iets meer laten zien van alles wat ze doen.’  

Daniël Wolters is teamleider van concernadvisering en was voorheen procesbegeleider Beleidsontwikkeling

‘Waar ik energie van krijg is als mensen in hun rol zitten en kunnen floreren. Dat is ook waar ik elke dag de meeste tijd aan kwijt ben,’ dat zegt Daniël Wolters als eerste reactie op de vraag waar hij energie van krijgt. Telkens houdt hij zijn mensen voor ogen: ‘Denk in kansen, durf risico te nemen en hou vol, want er gloort hoop aan de horizon.’

Experimenten
Als voorbeeld noemt hij het ‘accounthouders-experiment’ waar hij zich met zijn team aan waagt. ‘In  hun nieuwe rol moeten de accounthouders bij het portefeuilleoverleg niet meer (alleen) in cijfers denken, maar meer beleidsadvies geven. Dat betekent dat als een wethouder roept: “ik heb een plan”, dat zij dan advies kunnen geven door te stellen: “Dat plan kan – áls je andere keuzes in het budget maakt” – je geeft dan advies over de inzet van middelen. Waarbij het niet alleen gaat over geld, maar ook over welke keuzes je daarbinnen kunt maken. Dan pak je je nieuwe rol en dat betekent risico nemen en uit je comfortzone stappen,’ legt Daniël gepassioneerd uit.

Samenwerken
Maar er komt nog meer bij kijken dan alleen je rol pakken. Het gaat volgens hem ook om samenwerken. ‘Eén en één is drie,’ meent hij. ‘Omdat vakkennis nooit het probleem is. We hebben goede juristen, goede communicatie-adviseurs, goede financiële adviseurs. Daar stokt het niet op. Waar we in moeten groeien is politieke sensitiviteit. Verplaats je in je wethouder, verplaats je in je klant, verplaats je in inwoners, belangengroepen, bedrijven en ook in de provincie en het rijk. We moeten veel beter leren hoe die politiek werkt.’ 

Groeien en bouwen
Dat ‘leren’ zullen we vooral van elkaar moeten doen: de een beschikt over die broodnodige politieke sensitiviteit, de andere weet wat de samenleving wil en een derde kan goed plannen maken. ‘Die kennis moeten we benutten van elkaar. Op dat vlak valt zoveel te winnen. Iedereen die beweert dat we op dat niveau van samenwerken zijn aangeland, heeft het mis. Daar zijn we nog niet. Maar daar naartoe groeien en aan bouwen, dat geeft mij energie.’