Thuis laten voelen

We spreken af in wijkcentrum St. Josef. Ik ben wat vroeg en loop door het gebouw. Daar zitten groepjes mensen te kaarten of achter de computer. Bewoners van Sherpa zitten aan een grote tafel. Hun taak zit er weer op vandaag. Zoals elke dag hebben zij de lunch verzorgd en ze wachten nu op vervoer naar huis. De bewoners uit de buurt weten het gebouw nu al 10 jaar goed te vinden. Alle activiteiten zijn erop gericht om bewoners zich thuis te laten voelen in hun huis en in hun buurt. 

Iedereen kent haar

Dan komt Tukkie binnen. Terwijl ze onderweg is om mij de hand te schudden begroet ze iedereen die ze tegenkomt. Iedereen kent haar en Tukkie kent iedereen. Tukkie: “Wat leuk dat we elkaar eens zien en wat een eer dat ik in jullie blad verschijn. Ik werk nu 20 jaar in deze wijk en het is een prachtige wijk. De mensen zijn hier heel betrokken, en nu het allemaal zo netjes en opgeknapt is zijn de bewoners trots en willen het netjes houden. De sociale cohesie is hier sterk.”

Weten

Tukkie’s ogen twinkelen en je ziet aan alles dat ze als een vis in het water door de wijk beweegt.  “Mijn fiets is mijn kantoor zeg ik altijd. Ik fiets door de wijk en heb allerlei informatie bij me in mijn fietstassen. Dan kom ik mensen tegen en begin een praatje of ze houden mij staande. Zo ontstaan er leuke gesprekken. Ik ben altijd benieuwd naar de vraag achter de vraag. Wanneer ik het gevoel heb dat er iets is blijf ik doorvragen totdat ik precies weet wat er speelt.’

 
Hele straat

Ik hou mij vooral bezig met breder gedragen vraagstukken. Wanneer iemand een individueel probleem heeft kan ik daar weinig aan doen; dat is meer iets voor de maatschappelijk werker. Maar als een hele straat ergens last van heeft dan kom ik in beeld. Bijvoorbeeld wanneer er in de straat iemand is die anderen tot last is. Dan vraag ik eerst of ze zelf al naar de persoon in kwestie zijn geweest. Wanneer ze dat niet goed zelf durven ga ik mee. Samen komen we er dan prima uit. Vaak zijn mensen er zich niet van bewust dat ze anderen overlast bezorgen, en als je er dan even over praat zijn ze best bereid om rekening met elkaar te houden. Dat is zo geweldig om te zien.” 

Koersbal

We lopen even door het wijkcentrum en Tukkie laat zien wat er allemaal te doen is. “Ken je koersbal?” vraagt ze terwijl ze een de deur opent van een zaaltje op de eerste verdieping “Het lijkt een beetje op jeu de boules, maar het wordt op een mat gespeeld van 30 meter. De man die hier beneden zit te kaarten is er mee begonnen, en hij heeft nu zelfs een wachtlijst. Zo populair!” 

Zou je niet eens een andere wijk willen?

“Nou, dat hebben ze wel geprobeerd. Maar nee, ik voel me hier zo thuis en ken zoveel mensen. Ik kan partijen heel makkelijk bij elkaar brengen omdat ik iedereen goed ken. Er is hier bijvoorbeeld een dagopvang en zij vroegen mij of ik mensen wist die het misschien leuk vinden om te koken. Die kende ik wel. Nu heb ik een groepje vrijwilligers die lekker vers eten koken en zelf ook mee eten. Het scheelt ze in de kosten om eten te kopen en ze zitten niet alleen aan tafel. Dit is voor beide partijen een groot voordeel. Win – win toch? Maar soms wisselen we wel projecten onderling in Hilversum uit. Dan kan het zijn dat vreemde ogen juist meer kunnen bereiken en helpen we elkaar. Maar mijn basis blijft in Oost” zegt ze vastberaden.

Een wereldbaan Tukkie?

Een wereldbaan, Tukkie? “Zeg dat wel. Ik denk soms wel eens, dat ik hiervoor betaald wordt en het zó leuk heb. Maar het is natuurlijk niet alleen maar geweldig. In de afgelopen twintig jaar heb ik ook heel wat schrijnende dingen en situaties gezien waar ik niks aan kan veranderen.”

 Je naam?

En dan kan ik het niet laten en vraag heel voorzichtig…. Tukkie Tuk - je naam…. Ze begint gelukkig te lachen “Nee zo ben ik niet geboren, maar vanaf mijn jeugd noemen mensen mij al Tukkie – en de naam die mijn ouders mij gegeven hebben is echt verschrikkelijk.” Ze zegt haar echte naam en ik beloof haar deze niet te noemen. Tukkie is gewoon Tukkie en dat past inderdaad heel goed.